بررسی خودرهای کلکسیونی فولکس واگن SP1 و SP2

اگرچه سری فولکس واگن SP (فولکس واگن SP1 و SP2) در برزیل طراحی و ساخته شد؛ اما توسط رودولف لیدینگ، مدیر جدید فولکس واگن در اشتوتگارت، پرو بال گرفت.

به گزارش مسترماشین باز، ایده‌ی خودروهای  SP1 و SP2 زمانی آغاز شد که رودولف لیدینگ، کارخانه‌های برزیلی فولکس واگن را تحت کنترل داشت؛ او در اوایل سال ۱۹۷۱ آن را ترک کرد و مدیریت کل فولکس واگن را به دست گرفت.

سری فولکس واگن  SP با عنوان “پروژه X”  آغاز به کار کرد و نمونه اولیه آن به نمایشگاه سال ۱۹۷۱ فرستاده شد. اما یک سال دیگر زمان نیاز بود تا ماشین به خیابان‌ها وارد شود.

تصویر نمونه اولیه‌ی خودرو در سال ۱۹۷۱

حال این سؤال مطرح می‌شود: چرا برزیل؟

برزیل کشور منطقی و  بازار مناسبی برای این وسیله نقلیه بود. فولکس واگن به طور کامل بر بازار برزیل تسلط داشت و ۶۶٫۳ درصد از کل فروش سال ۱۹۷۱ را به خود اختصاص داده بود.

این رقم نشان می‌دهد از کل بازار ۵۱۶۰۰۰ ، حدود ۲۹۵۷۲۵ دستگاه به فولکس واگن تعلق داشت که سطح فروش سالانه آن بسیار نزدیک به استرالیا بود. برزیل همچنین بزرگترین کارخانه خارج از کشور فولکس واگن بود و این شرکت نزدیک به ۱۹۰۰۰ کارمند داشت.

فولکس واگن SP برای رقابت با پوما ، یک کوپه اسپرت دو نفره وارد بازار شد. سری SP با فرمان چپ تولید می‌شد و مشخصات آن برای بازار ایالات متحده مناسب بود؛ جایی که خودروها باید قوانین ایمنی و ضد آلودگی سختگیرانه را رعایت کنند.

ماشین داغ

این آگهی تبلیغاتی SP را به عنوان «ماشین داغ» توصیف می‌کرد و ادعا می‌کرد که وقتی «در امتداد خیابان‌ها» و «به‌ویژه در جاده‌های پرسرعت» حرکت می‌کند، باعث جلب توجه می‌شود.

جالب‌ترین قسمت این خودرو بخش ایمنی آن و رعایت استانداردهای ایمنی سختگیرانه ایالات متحده بود.  این خودرو دارای سیستم ترمز دو مداره و فرمان تاشدنی بود. چراغ‌های جلوی کوارتزید روی SP2 نصب شده بودند و هر دو نسخه از سیستم چهار چراغ استفاده می‌کردند.

سپرهای جلو و عقب خودروی روی “پنجه‌های” فولادی فنری ساخته شده‌اند که در اثر ضربه ایجاد شده، سپر را به موقعیت اصلی خود باز می‌گردانند. به نظر می‌رسد این دستگاه برای مطابقت با آخرین قانون ضربه گیر ۵ مایل در ساعت آمریکا طراحی شده است.

این خودرو از صفحه‌نمایش‌های جلو و عقب استفاده می‌کرد.

آینه‌های بیرونی بزرگ تعبیه شده بود. برف پاک‌کن‌ها به سبک مسابقه‌ای بود تا در شرایط بارانی حداکثر دید را ایجاد کند.

یک سیستم تهویه پیشرفته نیز در آن به کار گرفته شده بود. این خودرو مجهز به تهویه جریان عبوری بود که برای شرایط گرمایی برزیل ایده آل بود.

لاستیک‌های رادیال استاندارد ۵٫۵ اینچ بودند.

پنل‌های چراغ جلو ذوزنقه‌ای از آلومینیوم ضد تابش ساخته شده‌اند تا از بازتاب‌های خطرناک نور جلوگیری کنند.

موتور هوای خنک را از سیستم القایی در کناره‌های پشتی وارد می‌کرد و هوای گرم از طریق یک پانل آلیاژی تهویه‌شده در زیر سپر خارج می‌شد. برای جلوگیری از حوادث، درب صندوق عقب با یک اهرم داخلی باز می‌شد.

این خودروی فولکس واگن فضای بار زیادی داشت.

فضای داخلی نیز دارای مشخصات پیشرفته‌ای بود، اما از نظر استایل و چیدمان مطابق با استاندارد اروپایی نبود.

ابزارهای کاملی در هر دو مدل، با آپشن های اضافی در مدل SP2 برای علاقه مندان به سخت افزار عرضه شد.

دو صندلی ابتدایی به صورت آناتومیک با پشتی‌های سر قابل تنظیم داخلی طراحی شده‌اند. صندلی‌ها با وینیل با کیفیت بالا ساخته شده‌اند و مدل چرمی در لیست گزینه‌ها ارائه شده بود.

بین صندلی‌ها یک کنسول قرار داشت که ترمز دستی و اهرم‌های کنترل تهویه را در خود جای می‌داد.

پیش از این، در کنسول مرکزی اصلی یک دنده چهار شیفتر و یک پانل بازشو برای زیرسیگاری (شامل فندک) وجود داشت. روی صفحه عمودی داشبورد، ردیفی از کلیدهای تکانی  و جاهای خالی قرار داشت و بالای آن رادیو دکمه‌ای و چهار ابزار تعبیه شده بود که  شامل نشانگر سوخت، دمای روغن، آمپر و زمان (ساعت) بود که دو مورد از آنها (دمای روغن و ساعت) فقط برای مدل SP نصب شده بودند.

فرمان سه پره شیک با پره‌های آلیاژی با روکش چرمی با بوق مرکزی مجهز شده بود.

داشبورد از چرم مصنوعی دوخته شده مشکی طراحی شده بود.  درب خودرو دارای پانل‌های تودوزی رنگی بودند که به روکش صندلی هماهنگ شده و به آخرین اهرم‌های استاندارد ایمنی تعبیه شده بودند ؛ اما به طور عجیبی هیچ دسته‌ای نداشتند.

کف کاملاً با مواد مرغوب فرش شده بود.

موتورها برای مطابقت با استانداردهای سوخت برزیل، تراکم پایینی داشتند و به ترتیب ۶۵ (DIN) اسب بخار در ۴۶۰۰ دور در دقیقه و ۷۵ (DIN) اسب بخار در ۵۰۰۰ دور در دقیقه از دو سولکس ۳۲/۳۴ میلی‌متری تولید می‌کردند. یک گیربکس چهار سرعته تمام سینکرو از طریق سیستم گیربکس مانند رویه معمولی فولکس واگن در آن زمان نصب شده بود.

عملکرد ضعیف

چرخ های سری SP، ۱۴ اینچی بودند و در مدل از SP1 از فلز و در مدل SP2 با منیزیم ساخته شده بودند ، و هر دو مدل با شعاعی ۱۸۵SR پوشیده شده بودند. در جاده، فاصله بین دو محور بلند (۹۵ اینچ) با رویه ماشین‌های اسپرت مدرن آن زمان مطابقت داشت و یک سواری تمیز با نرخ تعلیق متوسط ​​را فراهم می‌کرد .

وزن نسبتاً سبکی داشت که ۱۹۷۰ پوند بود.

علیرغم ظاهر خوب خودرو و اعتبار مکانیکی قوی، عملکرد ضعیف آن باعث شد که در فروش در سراسر برزیل با مشکل مواجه شود. SP1 تنها می‌توانست ۶۵ اسب بخار (۴۸ کیلووات) را با موتور ۱۶۰۰ سی سی خود تولید کند و به زودی تولید آن متوقف شد.

همین مشکل گریبانگیر SP2 شده است. علیرغم ظاهر انقلابی خود، این خودرو نتوانست در عملکرد پوما را شکست دهد.

اگرچه آنها از موتورهای مشابه استفاده می‌کردند، پوما فایبرگلاس بسیار سبک‌تر بود. این منجر به فروش پایین شد و SP در فوریه ۱۹۷۶ متوقف شد.

پس از آن؛ از این خودروها به عنوان یک کالای کلکسیونی ارزشمند یاد می‌شود. یکی از آنها به رنگ سفید در موزه فولکس واگن در معرض دید عموم قرار دارد.

منبع: uniquecarsandparts

ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.