اکثریت خودروها و شاسی‌بلندهای امروزی به صورت تک دیفرانسیل و با دیفرانسیل جلو (FWD) تولید می‌شوند؛ در مقابل خودروهایی با دیفرانسل عقب قدیمی‌ترند؛ اما بهترین خودرو ها دارای سیستم تمام چرخ متحرک (AWD) هستند.
به گزارش مسترماشین باز، مکانیسم دیفرانسیل جلو در دهه ۱۹۸۰ با تاکید بیشتر بر کارایی خودرو و استانداردهای صرفه جویی در مصرف سوخت بسیار مورد استقبال قرار گرفت.
بسیاری از خودروهایی که به صورت استاندارد با دیفرانسیل جلو (FWD) عرضه می‌شوند، دارای مدل سیستم تمام چرخ محرک (AWD) نیز هستند.
در واقع، با محبوبیت فزاینده کراس اوورها و SUV ها و همچنین خودروهای هیبریدی و الکتریکی؛ تعداد خودروهایی با سیستم چهارچرخ محرک اختیاری نیز در حال افزایش است.
امروزه برخی از خودروهای کوچکتر و مینی ون‌ها نیز با سیستم تمام چرخ متحرک تولید می‌شوند.
علاوه بر این، خودروها از کلاس‌های مختلف مانند خودروهای لوکس نیز دارای سیستم تمام چرخ متحرک هستند.
در حالی که استفاده از سیستم تمام چرخ محرک یک پیشرفت خوشایند و خوب در خودرو است، اما گران است. به این معنی که خریداران خودروهای امروزی باید این نکته را بدانند که برای خرید خودروی با این سیستم باید هزینه بیشتری بپردازند.
سیستم تمام چرخ متحرک (AWD) یا دیفرانسیل جلو (FWD)
بنابراین این سؤال مطرح می‌شود که آیا سیستم تمام چرخ متحرک ارزش پول بیشتر را نسبت به سیستم دیفرانسیل جلو دارد؟ مزایا و معایب هر دو نوع سیستم چیست؟
مزایای سیستم دیفرانسیل جلو در خودرو
در حالی که بسیاری از کارشناسان خودرو معتقدند که سیستم تمام چرخ محرک بهتر از دیفرانسیل جلو است؛ اما این سیستم نیز مزایای خود را دارد.
سیستم‌های دیفرانسیل جلو معمولاً سبک‌تر و کم مصرف‌تر از سیستم‌های تمام چرخ محرک هستند.
قطعات متحرک کمتری در این سیستم‌ها وجود دارد که به معنای نگهداری آسان‌تر است.
اگر قطعات شکسته شوند؛ تعمیر آنها آسان‌تر و حتی ارزان‌تر است.
خودروهای دارای سیستم دیفرانسیل جلو نسبت به خودروهای تمام چرخ محرک فضای داخلی بیشتری دارند. علاوه بر این فضای بار بیشتری در این نوع خودروها در دسترس است.
اگر در مناطقی زندگی می‌کنید که تپه‌های زیاد با شیب‌های بالا دارد؛ خودروهای دیفرانسیل جلو می‌تواند به بالا رفتن از این مسیرها کمک کنند.
علاوه بر این خودروهای دیفرانسیل جلو کشش خوبی در شرایط بارانی و برفی دارند.
البته این بدان معنا نیست که خودروهای تمام چرخ محرک توانایی خوبی در بالا رفتن از تپه‌ها یا رانندگی در آب و هوای نامساعد را ندارند؛ اما مسلماً قدرت چرخ‌های عقب برای کنترل در این شرایط ضروری نیست.
معایب خودروهای با دیفرانسیل جلو
خودروهای دیفرانسیل جلو راحت‌تر از خودروهای تمام چرخ محرک کنترل خود را از دست می‌دهند. زیرا در این خودروها تنها دو چرخ مسئول کشش و حرکت خودرو است. اگر یکی از لاستیک‌ها چسبندگی خود را از دست بدهد؛ تنها یک لاستیک دیگر باید کار خود را به درستی انجام دهد.
از آنجایی که بیشتر وزن این خودروها در جلو است؛ خودروهای دیفرانسیل جلو در مقایسه با خودروهای دیفرانسیل عقب و تمام چرخ محرک کنترل سخت‌تری دارند.
بنابراین بسیار نادر است که خودروهای اسپرت یا هر خودرویی که هدفش چابکی و سرعت‌های بسیار بالا است؛ مجهز به دیفرانسیل جلو باشد.
در آخر، خودروهای دیفرانسیل جلو ممکن است تحت تأثیر گشتاور فرمان قرار بگیرند. بنابراین در حین شتاب زیاد، یک خودروی دیفرانسیل جلو ممکن است به صورت ناخواسته به یک طرف یا طرف دیگر کشیده شود.
مزایای سیستم تمام چرخ متحرک
خودروهای تمام چرخ محرک کشش بهتری نسبت به خودروهای دیفرانسیل جلو دارند؛ زیرا هر چهار چرخ در این سیستم دخیل هستند.
اگر یکی از لاستیک‌ها لیز بخورد؛ سه تایر دیگر می‌توانند کشش لازم را برقرار کنند.
علاوه بر این، خودروهای تمام چرخ محرک شتاب بهتری نسبت به خودروهای دیفرانسیل جلو دارند.
البته همه سیستم‌های تمام چرخ محرک به یک صورت عمل نمی‌کنند.
برخی از سیستم‌ها نیرو را به هر چهار چرخ می‌رسانند؛ اما درصد قدرت در بخش جلو و عقب خودرو می‌تواند بر اساس طراحی، تنظیمات داخل خودرو یا شرایط رانندگی متفاوت باشد.
در سایر سیستم‌های تمام چرخ محرک، چرخ‌های عقب تنها در مواقع ضروری وارد عمل می‌شوند و نیرو می‌گیرند.
یک سیستم تمام چرخ متحرک پاره وقت، باعث صرفه جویی در مصرف سوخت در رانندگی‌های روزانه می‌شود، و در صورت لوزم و در شرایط بحرانی کشش لازم را در اختیار خودرو قرار می‌دهد.
خودروهای چهار چرخ متحرک و SUV ها برای رانندگی در جاده‌های برفی و در شرایط آفرود ایده آل هستند.
در صورتی که قصد دارید خودروی خود را بفروشید؛ معمولاً خودروهای با سیستم تمام چرخ محرک ارزش فروش بهتری نسبت به خودروهای دیفرانسیل جلو دارند.
معایب سیستم تمام چرخ متحرک
سیستم‌های چهارچرخ محرک گران‌تر از سیستم‌های چرخ‌محرک جلو هستند؛ در این سیستم‌ها قطعات متحرک بیشتری وجود دارند که ممکن است آسیب ببینند؛ و در نتیجه پرهزینه‌تر هستند.
علاوه بر این خودروهای تمام چرخ متحرک سنگین‌تر هستند که بر راندمان تأثیر می‌گذارد.
بیشتر خودروهای تمام چرخ محرک مصرف سوخت بیشتری نسبت به خودروهای دیفرانسیل جلو مشابه خود دارند.
در این سیستم، از آنجایی که هر چهار چرخ کشش را ایجاد می‌کنند، خودروهای تمام چرخ محرک بیشتر از خودروهای دیفرانسیل جلو به تعویض لاستیک نیاز دارند.
به احتمال زیاد مجبور می‌شوید؛ لاستیک‌های عقب خودروهای تمام چرخ متحرک را زودتر از خودروهای دیفرانسیل جلو تعویض کنید.
جایگزین‌های سیستم تمام چرخ متحرک
شما می‌توانید از خودروهای با سیستم ۴ چرخ متحرک استفاده کنید. البته سیستم تمام چرخ متحرک رایج‌تر و مدرن‌تر از چهار چرخ متحرک (۴WD) است.
در بیشتر خودروها با سیستم‌های چهار چرخ متحرک، مقادیر مساوی نیرو به هر چهار چرخ به طور همزمان ارسال می‌شود، اما در سیستم‌های تمام چرخ متحرک در صورت نیاز، نیرو به چرخ‌های مختلف ارسال خواهد شد.
اگر به دنبال خودرویی هستید که کشش بهتری داشت باشد؛ به خصوص در آب و هوای مرطوب، برفی و یا گل آلود، انتخاب تایرهای مناسب به اندازه سیستم تمام چرخ متحرک، کمک می‌کنند.
به طور مثال یک خودروی دیفرانسیل جلو مجهز به لاستیک‌های مناسب آب و هوای برفی، به اندازه یک خودروی تمام چرخ متحرک با لاستیک‌های تمام فصل، کارایی بالایی دارد.
سیستم تمام چرخ محرک در خودروهای هیبریدی و الکتریکی
با انتقال صنعت خودرو به خودروهای هیبریدی و الکتریکی، خودروهای بیشتری با سیستم تمام چرخ محرک تولید می‌شوند.
نسخه‌های هیبریدی محبوب‌ترین شاسی‌بلندهای امروزی، مانند تویوتا راو ۴ هیبریدی و هوندا CR-V هیبریدی، تنها با سیستم تمام چرخ محرک در دسترس هستند، اگرچه مصرف سوخت بسیار خوبی دارند.
خودروهای الکتریکی مانند تسلا مدل S، تسلا مدل Y، آئودی e-tron و جگوار I-Pace همگی به صورت استاندارد با سیستم‌های تمام چرخ متحرک دو موتوره عرضه می‌شوند.
این بدان معناست که آنها دارای دو موتور، یکی در جلو و یکی در عقب، برای بهبود کشش و شتاب هستند.
برخی از خودروهای الکتریکی تمام چرخ متحرک بازده کلی بهتری نسبت به نسخه‌های تک موتوره با سیستم چرخ‌محرک جلو یا عقب هستند.
علاوه بر این، از آنجایی که خودروهای الکتریکی به دلیل نداشتن موتور و گیربکس، قطعات متحرک کمی دارند و فضای زیادی در دسترس است؛ استفاده از سیستم تمام چرخ محرک باعث کاهش فضای داخلی و فضای بار آنها نمی‌شود.
خودروسازان همچنین در حال تست خودروهای الکتریکی سه موتوره و چهار موتوره هستند.
تسلا مدل S Plaid که سریع‌ترین خودروی تولیدی تا به اکنون است؛ از سه موتور بهره می‌برد که یکی از این موتورها در جلو و دو موتور در عقب خودرو تعبیه شده است.
منبع: cars.usnews